Uczniowie klasy VI A wraz z wychowawcą włączyli się w społeczną akcję Instytutu Pamięci Narodowej i Radia Merkury „Zapal znicz pamięci”. Tradycyjnie porządkowali „Mogiłę Duchownych” na leśnym obszarze koło miejscowości Zakrzewo i zapalili znicze. Od jesieni 1939 roku do wiosny 1940 roku Niemcy zabili tutaj około 4500 Polaków.
Szkoła Podstawowa im. Astrid Lindgren w Dąbrowie od kilku lat uważana jest za ambasadora społecznej akcji „Zapal Znicz Pamięci”, w której uczestniczy aktywnie od pierwszej edycji. Uczniowie tradycyjnie podczas ostatniej wizyty porządkowali „Mogiłę Duchownych” i zapalili znicze. Ponadto przez cały rok opiekują się tym miejscem. Przypomnijmy, że o zaangażowaniu uczniów Szkoły Podstawowej im. Astrid Lindgren w Dąbrowie w społeczną akcję „Zapal znicz pamięci” powstał reportaż w Radiu Merkurym, materiały telewizyjne i wiele artykułów prasowych.
Przypomnijmy, co wydarzyło się w lasach?
W okresie 1939 – 1940 rozstrzeliwania odbywały się przeciętnie 2-3 razy w tygodniu. W okresie późniejszym, np. zimą 1942/1943, miały miejsce kolejne egzekucje na tym terenie. W „dołach śmierci” zginęło w latach wojny do kilkunastu tysięcy Polaków. W większości byli to więźniowie poznańskiego Fortu VII. Pełnił on wtedy funkcję obozu koncentracyjnego i więzienia policji bezpieczeństwa. Rozstrzeliwano tu: księży, zakonnice, oficerów i podoficerów Wojska Polskiego, urzędników państwowych, nauczycieli, wykładowców i studentów Uniwersytetu Poznańskiego, ziemian, działaczy politycznych i społecznych, byłych powstańców wielkopolskich. Wśród nich znaleźli się także Polacy zamieszkujący w okolicy kompleksu leśnego, którzy narazili się swoim sąsiadom Niemcom.
Przed wywiezieniem na egzekucje odbywała się parodia rozprawy sądowej. Skazańców przywożono do lasu ciężarówkami. Zwykle wyjeżdżający z Fortu VII konwój liczył od 2 do 5 ciężarówek i 2 samochody osobowe niemieckiej policji bezpieczeństwa. Trasa wiodła przez Ławicę, Wysogotowo i Dąbrowę bądź przez Swadzim i Lusowo. Każda ciężarówka mogła pomieścić 35-36 osób. W egzekucjach uczestniczyli funkcjonariusze policji bezpieczeństwa, członkowie sądu doraźnego i komisarz kryminalny.
Na miejsce śmierci więźniów prowadzono po czterech, związanych. Wchodzili do wykopanego dołu. Strzelano do nich z pistoletów. Początkowo grzebano ich w ubraniach. Potem, zanim weszli do dołu, kazano im się rozebrać do bielizny, zdjąć buty i oddać rzeczy osobiste. Przedmioty przedstawiające jakąś wartość były zwożone do gospodarzy niemieckich z Zakrzewa, w którym przeważała ludność niemiecka. Tam je dzielono. Z relacji świadków wynika, że wywożono z lasów: futra, sutanny, mundury wojskowe i buty oficerskie…
Pierwszy „dół śmierci” powstał podczas prac leśnych Polaków zatrudnionych w lesie. Następne kopali okoliczni Niemcy, którzy zabezpieczali miejsca egzekucji przed świadkami. Wypełnione ciałami doły zasypywali, maskowali mchem i obsadzali świerkami. Latem i wczesną jesienią 1944 r. okupant zacierał ślady zbrodni. Rozkopano doły, wydobyto zwłoki i palono na stosach. Popioły ponownie zakopywano lub rozrzucano po okolicy. Zakazy wstępu utrudniały oznaczanie miejsc zbrodni, a ślady zatarł czas. Do tej pory nie udało się odszukać w niemieckich archiwach listy ofiar.
|
